به خودت که می آیی می بینی بر بال سعادت سوار آمده ای
و به سمتی پرواز میکنی که خدا به پیشوازت می آید
حس قشنگی ست ...
ولی به خودت که می نگری،
می بینی پیش ازین خدا در یاخته یاخته وجودت بارها و بارها به پیشواز آمده است
و هر نفسی که بر آورده ای به حج رفته ای و بازگشته ای!!
از خودت می پرسی به کجا می روم و برای چه میروم؟
طواف خانه ی خدا چه کیفی دارد که طواف خود خدا که در تو بسر می برد ندارد؟
مطمئن می شوی که رازی در کار است
ور نه سنگ بر سنگ ترکیبی ساده تر است از
بافت بر بافت، از حس بر حس ، از معرفت بر معرفت.
مطمئن می شوی که در این راز شرافتی نفس می کشد
این مکعب سنگی متمرکز...
تندیس کدامین علامت است
واین مدار نامرئی که مشتریانش از جنس آدمیان است حول کدام چیستی می چرخد؟
پاسخ روشنی در دست نیست ،
تنها تلسکوپ هوا در دست توست ؛ حس میکنی چیزی را که توصیف نمیتوانی ؛
پاسخ اتفاقی ست که در راه است
اتفاقی که تا بوقوع نپیوندد پرسشی را جوابی نخواهد داشت:
پاسخ در متن و رسیدن است ؛ پاسخ در مشاهده است ؛ پاسخ در حرکت است ؛
ور نه همه سرزمین ها حجاز است
و در بُن هر ذره که می نگری کعبه ای نهفته است ...
به خودت که می آیی
بلیطی در دست داری که تو را به رستخیز تعریف شده ی پیش از موعدی می برند
به خودت که می آیی
می روی و برمی گردی
و آنگاه معادی در پشت سر خواهی داشت که معاد پیش رو را فانوسی در راه است...
به خودت که می آیی
در جایی هستی که دیگر نه زن خواهی بود نه مرد نه نر خواهی بود نه ماده
جنس سومی می شوی...
بر میخیزی و می اندیشی به سفری که آغاز گر سفر های دیگر گونه خواهد بود
دوستانی داری و عزیزانی میخواهی چیزی بنویسی ...
حرفی بزنی...
اشتیاقی را فریاد بکشی
دستت می لرزد و قلمت اشک می ریزد و متن به بلندای ترجیح سفر میکند
به دوستانت سلام میکنی و میگویی :
من عازم خانه ی خدا هستم
و عزیمت همان راز شریف است که خون را به قلب میرساند و تو را از ریه عبور میدهد
به خودت که میایی اشک هایت بر سر مژگانت دف میزنند
و تو حول دایره ای می چرخی که قرص کامل مه رویی است و تو حقیر و رو سیاه
دانه ی خالی هستی بر آن عارض گندم گون...
بر میخیزی و هبوط میکنی به جایی که آدمیت را منتشر کرده اند...
:جستجو